Lieve Neve

De rechtszaak rond het dodelijke arbeidsongeval van Christiaan Janssens uit Kieldrecht is uitgesteld tot eind oktober. In december 2011 kwam de 42-jarige arbeider om het leven bij een explosie in de Beneo-Remyfabriek in Wijgmaal. Bij het vervoeren van een tank liep het mis en kreeg de man zo'n 850 liter bijtend zuur over zich.
Normaal zou de zaak gisteren voor de Leuvense rechtbank gepleit worden maar de advocate die het bedrijf Beneo vertegenwoordigt, had pas de avond voordien een conclusie neergelegd, terwijl dat eigenlijk een maand geleden al had moeten gebeuren. "Ik ben heel verontwaardigd. Ik zou hier zo graag een punt achter willen zetten. Voor hen gaat het leven verder maar voor ons wordt die wonde telkens opnieuw opengereten", vertelt een teleurgestelde Lieve Delande, moeder van het slachtoffer. (KCL)

Christiaan Janssens, een 42-jarige arbeider uit Kieldrecht, kwam om het leven nadat hij zo'n 850 liter bijtend zuur over zich heen kreeg. Het liep mis toen de man met behulp van een heftruck een tank van 1.000 liter azijnzuur naar een tussencontainer moest overdragen. Er ontstond een chemische reactie die de container uiteen deed spatten. Christiaan Janssens kreeg het bijtende zuur over zich en ademde de vrijgekomen giftige dampen in. Hij was voor 95 procent verbrand en de artsen konden niets meer voor hem doen. De hulpdiensten konden zelfs in eerste instantie niet bij het slachtoffer komen omwille van de veiligheidsvoorschriften. Het waren de collega's van Christiaan die de eerste zorgen toedienden en hem tevergeefs met een brandslang besproeiden, tot groot verdriet van de moeder van het slachtoffer. "Het is nog steeds mijn grootste nachtmerrie. Dat hij daar zo lang heeft liggen creperen, halfnaakt in de kou, met dat zuur over zich, zoiets doe je een hond zelfs nog niet aan", vertelde Lieve Neve vorige maand emotioneel. Het voedselbedrijf is nu door de Leuvense strafrechtbank verantwoordelijk gesteld voor hun aansprakelijkheid in het ongeval. De strafrechter ging mee in het pleidooi van de arbeidsauditeur dat het ongeval destijds vermeden had kunnen worden als Beneo een andere werkmethode had gebruikt. De rechter legde een boete van 41.250 euro op, waarvan de helft met uitstel over drie jaar.

Schadevergoeding

Wat de schadevergoedingen voor de nabestaanden betreft, is er geen uitsluitsel. Naast de moeder stelden ook de stiefvader, de zoon, de weduwe, de stiefzoon en de schoonmoeder van Christiaan Janssens zich burgerlijke partij. In totaal bedraagt hun schadeclaim zo'n 170.350 euro. Daarover start een proces op 28 april 2015. Voor de moeder van het slachtoffer geeft het vonnis daarom niet de voldoening die ze gehoopt had. "Ik neem geen genoegen met het feit dat ze in fout zijn want al het leed dat ze ons hebben aangedaan, daar zal ik nooit over raken. Beneo is iets aan ons verschuldigd, al is het maar geld. Want als Beneo de tranen moesten betalen die wij gehuild hebben, dan zijn ze failliet", reageert Lieve Neve, moeder van Christiaan. (KCL)

Janssens kwam in december 2011 om het leven toen hij bij een chemische explosie 850 liter zuur over zich kreeg. Het liep mis toen de man met een heftruck een tank van 1.000 liter azijnzuur moest verplaatsen. Er ontstond een chemische reactie die de container uiteen deed spatten. Janssens kreeg het bijtende zuur over zich. Hij was voor 95 procent verbrand en de artsen konden niets meer voor hem doen.
Beneo-Remy tekent echter beroep aan tegen de veroordeling. Het bedrijf meent dat het niet in de fout is gegaan. Het arbeidsauditoraat is het hier echter niet mee eens. "Het bedrijf heeft niet de gepaste maatregelen genomen voor de veiligheid van zijn werknemers."
Ook de moeder van Janssens, Lieve Neve denkt er zo over."Beneo is tekortgeschoten op het gebied van veiligheid." Zij eist een morele schadevergoeding. "Hier hebben wij als nabestaanden recht op", klinkt het. Uitspraak volgende maand. (WHW)

'Hopeloos & Machteloos' beschrijft de emotie en het verdriet dat een plots, dramatisch verlies met zich meebrengt. Maar ook hoe dat intens verdriet soms het helder denken vertroebelt, en dit frustraties en woede met zich meebrengt. Lieve's zoon Christiaan kreeg eind 2011 bij een chemische explosie in de zetmeelfabriek van Beneo Remy in Wijgmaal een grote hoeveelheid bijtend zuur over zich heen. Met derdegraads brandwonden over zowat 95 procent van het lichaam had de arbeider geen schijn van kans. Als onderdeel van haar rouwproces schreef zijn moeder haar gevoelens over het tragische gebeuren van zich af. "Het heeft me vijf jaar 'bloed, zweet en ook zeer veel tranen' gekost om tot dit gedrukte resultaat te komen, maar ik ben een volhouder", zegt de auteur glunderend met haar boek. "Ik wou mijn verhaal dan ook absoluut de wereld in omdat Christiaan daar in die fabriek als een 'martelaar' is gestorven - de onveilige omstandigheden waarin er werd gewerkt zijn vaak genoeg aangehaald. Christiaan werd ondertussen door de rechtbank trouwens ook van alle schuld gezuiverd. De rechterlijke uitspraak, die ons voldoening heeft gegeven, werd ook in de herwerkte versie opgenomen. Hopelijk kan mijn werk iets betekenen voor wie met dezelfde gevoelens en gedachten zit na het verlies van een geliefde." 'Hopeloos & Machteloos' is te koop via www.heelnederlandleest.nl, en via lieve.delande@hotmail.be. (SPK)

Moeder van betreurde Christiaan Janssens stelt boek voor

“Mijn zoon is gestorven als een martelaar”

Lieve Neve uit Leuven, wiens zoon Christiaan Janssens omkwam bij een arbeidsongeval, heeft haar boek ‘Hopeloos en Machteloos’ voorgesteld. Daarin beschrijft ze haar verdriet en wil ze lotgenoten een hart onder de riem steken.
Alain Trappeniers
Woensdag 10 mei 2017 om 03:00
Meer dan vijf jaar leverde Lieve Neve een strijd met gemengde gevoelens van woede, frustraties, hopeloosheid en machteloosheid nadat haar zoon Christiaan Janssens (42) uit Kieldrecht overleed bij een arbeidsongeval in het bedrijf Beneo-Remy in Wijgmaal. Tijdens een manoeuvre ontplofte een vat, waardoor Janssens 850 liter van een giftig en bijtend zuur over zich heen kreeg.
Gebroken
“Ik heb altijd gedacht dat ik mijn gevoelens moest opschrijven”, zegt Lieve Neve tijdens de voorstelling van haar boek Hopeloos en Machteloos. “Papier is geduldig, in het boek kon ik alles kwijt. Ik heb het geschreven voor Christiaan, zijn zoon Pieter en alle andere lotgenoten. Door een verhaal te lezen van een ander kan je daar dikwijls een stuk van je verdriet in kwijt en krijgt het genezingsproces een kans. Je mag niet vergeten dat je een gebroken mens bent door zulke vreselijke gebeurtenissen. Het is als een huis dat helemaal wordt afgebroken om dan stelselmatig weer opgebouwd te worden.”

In het 152 pagina's tellende geïllustreerde verhaal vertelt Lieve grote en kleine verhalen over de band met haar zoon, zijn huwelijk, het overlijden van zijn eerste vrouw Christa, uitstapjes met de familie, de noodlottige gebeurtenissen bij Beneo-Remy en de gevolgen. “Altijd was Christian bezorgd over de veiligheid op het werk”, zegt Neve. “En uitgerekend hij moet het slachtoffer worden van werkmethoden die niet deugden. Intussen is bij Beneo-Remy alles aangepast, maar ik ben mijn zoon wel definitief kwijt. Dat verlies vreet aan je hart. Christiaan is gestorven als een martelaar. Hij heeft zijn leven gegeven voor de andere jongens in het bedrijf. Van vaten met duizend liter bijtende stof en overladingen met een heftruck is geen sprake meer.”

Beneo-Remy werd in beroep veroordeeld voor onopzettelijke doodslag.

Mijn zoon Christiaan

Hallo, ik ben Lieve Neve en wil graag iets kwijt. Het is een verhaal dat mij al 13 jaar bezig houd. Het verhaal begon in het jaar 2011. Wij kregen op een dag in de vroegen ochtend een telefoon met de mededeling: Kom vlug naar het ziekenhuis uw zoon heeft een zwaar werkongeval gehad, en is zwaar verbrand. De grond zak onder je voeten weg. Ik vroeg haar/ Hoe zwaar is hij verbrand? Het is heel ernstig, was haar antwoordt. Om het verhaal kort te maken wil ik dit zeggen: wat betreft het proces. Alles is in een snel tempo verlopen. Er waren geen getuigen, en niemand is komen vertellen wat er precies is gebeurt in de ochtend van het ongeval. Tot vandaag houd me dat bezig, het knaagt en het knaagt omdat ik weet dat het niet vergaan is zoals het had moeten verlopen. Mocht ik de dag van vandaag de kans krijgen om het dossier te heropenen met de steun van een goede advocaat, zou ik het doen. Maar wie ben ik, alles wat er toen gebeurd is die ochtend van het ongeval zal voor altijd in de doofpot blijven. Ik ben niet gemachtigd om een goede advocaat te betalen. Ik zal verder moeten leven met de pijn in mijn hart. En dat mijn zoon onmenselijk heeft afgezien is een fait. En ik, ik zal voor altijd met het gevoel blijf zitten dat er geen gerechtigheid is geschied. Ondergetekende Lieve Neve

Ik kijk naar je foto

Ik kijk naar je foto met de zelfde ogen als toen je nog in leven waart
Ik kijk in de spiegel en vraag me af : wat is er fout
gelopen tijden de werkuren in de ochtend van je ongeval?
Ik voel nog net alles aan alsof het gisteren was.
Alleen is alles minder intens en heb ik er mee
leren leven.
Ik ben nog altijd even kwetsbaar als het gesproken
wordt over jou. Ik berust nu in wat er ooit is gebeurt.
Maar vergeten, NEEN, dat nooit. En ik hoop nog altijd
dat de waarheid niets dan de waarheid naar boven komt.
Lieve (Liliane) Neve

Ik ben Lieve Neve en ga een kort verhaal vertellen. Dertien jaar geleden in 2011 heb ik mijn zoon moeten afgeven door een zwaar werkongeval. De woede in mij blijft aanhouden omdat ik weet dat het allemaal had kunnen voorkomen worden.
Ik heb lang en zwaar gerouwd, kon het verlies maar niet verwerkt krijgen. Maar na zoveel jaar heb ik besloten om het rouwen af te sluiten en verder te gaan met mijn leven. Maar ik zal hem nooit vergeten, ik zal ook nooit vergeten wie er verantwoordelijk was voor de veiligheid op de werkvloer en hier door mijn zoon het slachtoffer van geworden is. Ik zeg geen vaarwel, maar tot ziens. Lieve Neve

Dit verhaal is een brief geschreven naar de krant in 1916 HLN

Leuven 30 Maart 2016
Beste Wouter,
Mijn zoon is nu Vier jaar dood en ondertussen zijn we twee keer verschenen voor de Correctionele rechtbank van Leuven en op 26 Januari 2016 zijn we naar Brusssel het hof van beroep geweest.
Dat hebben we gedaan om een erkenning te bekomen voor mijn zoon.
Voor emotionelen schaden eist de weduwe(zijn tweede vrouw) een enorm grote som geld van het fabriek waar mijn zoon heeft gewerkt .En de inwoonde schoonmoeder van de weduwe vraagt eveneens een emotionelen schade vergoeding, want zo wordt beweerd dat ze een sterke band zou hebben opgebouwd gedurende onder half jaar.
Maar wat met de ouders van een overleden kind? Wij hebben onze zoon 41 jaar gekend en al die jaren samen lief en leed gedeeld. Het wekelijks samen zijn, met heel de familie om leuke dingen te doen met de kleinkinderen valt allemaal weg. Mijn man heeft op die zeven jaar met mijn zoon een warm en stevige band opgebouwd, hij kende mijn zoon door en door, hij was als een echte vader voor Christiaan en is nu zijn beste maatje kwijt , hij heeft evenzeer recht op emotionelen schaden.
Het gerecht heeft Beneo schuldig bevonden aan de onvrijwillige dood van onze zoon en we krijgen een emotionele schade vergoeding dat een druppels is op een hete plaat. Het is een erkenning voor de pijn en het verdriet die we hebben ondergaan gedurende die vier jaar. Maar daar houd niemand geen rekening mee.
Er zou voor de ouders van verongelukte kinderen een speciale kas moeten bestaan om de ouders een emotionelen schaden uit te betalen. Wij als ouders moeten verder door het leven zonder ons kind. Wij zelf hebben van niemand steun mogen ondervinden, niet van het fabriek waar Christiaan werkte, niet van slachtofferhulp. Wij hebben met ons twee, de kracht gevraagd aan onze zoon om ons hier door te slepen. ( Tussen twee haakjes)Mijn moederhart zegt dat hij vermoord is door derde en door gebrek aan veiligheid op de werkvloer. Wie dat op zijn geweten heeft zal nooit GEEN RUST MEER kennen.
En tot op de dag van vandaag zie we er nog van af en dat zal nooit overgaan. Een kind verliezen kan men nooit vervangen.
Als laatste wil ik er dit nog aan toevoegen: Dank zij mijn zoon zijn dood zijn de werkmakkers van Beneo nu beter beschermt.
Lieve Neve

------------------------------------------------------------------------------------------
Persoonlijk blog
Kind, wij blijven je missen ·
Herhaling uit het jaar 2016.
Na het lezen van deze brief mogen jullie altijd een mening uiten. Je mag me ook aanraden of ik terug naar de rechtbank zou stappen ja of neen..
13 /O2/ 2016
Geachte,
ik ben mevrouw Lieve Neve uit Leuven.
Deze brief schrijf ik in naam van mijn zoon.
Daar hij zichzelf niet meer kan verantwoorden en zichzelf niet meer kan verdedigen of vertellen wat er gebeurd is op de ochtend van 03/12/2011, wil ik als moeder voor mijn zoon opkomen. Ik probeer door de hulp van mijn zoon hierboven alles op een rijtje te zetten wat er mogelijks zou kunnen gebeurd zijn in de ochtend van zijn ongeval op zijn werk. Een ding weet ik zeker dat er heel wat punten zijn die nog niet voldoende zijn uit gespit en opgeklaard.
Eerste punt: Kledij, de regel was: veiligheidskledij dragen bij het vervoeren van de vaten met gevaarlijke stoffen zoals: per-azijnzuur of azijnzuuranhydride. maar alleen bij lekken.
Punt twee: volgens getuigen werden de veiligheidskledij van Christiaan op geborgen in de kleerkast teruggevonden. Achter zijn broeksriem in de liesplooi en onder zijn voetzolen mag worden afgeleid dat ook dragen van beschermingskledij de vergevorderde chemische verbranding niet had kunnen voorkomen worden.
Punt drie: Alle leidingen waren allang klaar om te werken met bulkproducten. Voor de getuigen was het niet duidelijk waarom hiermee nog niet gewerkt werd.
Punt vier: Christiaan kreeg op het einde van zijn schift de opdracht van zijn ploegbaas om de citerne te gaan vullen. Er werd hem gezegd: Er staan al twee vaten klaar om te citerne te vullen. Het eerst vat neemt hij op met zijn klerk en gaat de citerne vullen met de juiste benaming "azijnzuuranhydride". Bij het ophalen van het tweede vat merkt Christiaan op dat het tweede vat leeg is. 200 a 300 meter verder gaat Christiaan het tweede vat halen met op de deur het afschrift: "Azijnzuuranhydride". Maar het vat dat hij daar opnam met zijn klerk was, Per azijnzuur. Per azijnzuur en azijnzuur anhydriden werden in een en de zelfde box opgeslagen en daar wist mijn zoon niets van. Niets vermoedend neemt mijn zoon een tweede vat op, maar het was de verkeerde. Blijkbaar zou er een fout gemaakt zijn in verband met de etikettering ik neem aan dat hier een vergissing is begaan door derden. Een menselijke vergissing werd zo wel zeer gemakkelijk gemaakt er werden niet genoeg maatregelen getroffen om vergissingen te voorkomen. Dit had allemaal kunnen vermeden worden met bulkleveringen. Bulkleveringen vond men niet nuttig.
Punt Vijf: In 2005, 21 Juni dinsdag rond 4: 30 uur heeft mijn zoon ook al eens een ongeluk op gelopen aan zijn linkeroog. De vorige werk makker had het bekertje met het gevaarlijk goedje op de wasbak laten staan. Christiaan begon aan zijn ochtend schift, en zag dat er een bekertje op de wasbak stond, hij dacht dat het water was, neemt het bekertje op en giet het uit in de wasbak waardoor het goedje in aanraking kwam met water, er ontstond een steekvlam recht in zijn oog. Hij bleef koelbloedig en nam een waterdarm die er lag en spoelde veelvuldig zijn oog met het water. De mug werd gebeld en hebben Christiaan naar het brandwondencentrum van Leuven gebracht. Om alle gevaar uit te sluiten dat het goedje verder zou in branden in zijn oog werd hij in coma gelegd om zijn oog te laten rusten. Wij kregen via telefoon te horen van zijn "toen nog eerste vrouw" dat Christiaan was opgenomen in het brandwonde centrum van UZ te Leuven met verbranding s wonden aan zijn oog opgelopen op zijn werk “Beneo”. Wij zijn zo vlug we konden naar het brandwonden centrum gereden. Daar aan gekomen lag Christiaan al in coma, ik vroeg de verpleegster of hij zijn zicht niet zou verliezen. Waarop de verpleegster me antwoorde: neen mevrouw, hij zal niet blind worden. Dat was een hele opluchting. Hij is enkele maanden in zieke verlof geweest om te herstellen van zijn oog. In het verleden heeft er nog en ongeval plaats gevonden met het bijvullen van containers toen, met het chemisch product "Natriumhypochloriet".
Punt zes: Ik als moeder van Christiaan durf te zeggen dat de vergissing begaan door mijn zoon niet helemaal aan hem lag maar door derde werd veroorzaakt. Mijn zoon, heeft drie maanden thuisgezeten wegen een longaandoening, waarschijnlijk opgelopen door fijne stofdeeltjes van zetmeel enz op zijn werk. Hij leed aan stofmijt tijdens zijn kinderjaren. Ik vraag me af of mijn zoon wel voldoende was ingelicht van de veranderingen die er gebeurd zijn tijdens zijn afwezigheid. Maar het is allemaal te laat, iedereen weet wat er dan gebeurd is en daar is mijn zoon nu het slachtoffer van geworden. De gevolgen kent iedereen. Mijn zoon heeft gruwelijke pijne ondergaan, zijn doodstrijd die meer dan driekwartier heeft geduurd vooraleer hij de eerste zorgen kreeg toegediend was verschrikkelijk pijnlijk en een ware nachtmerrie. Geen enkele moeder wenst dat voor haar kind.
Punt zeven: Ik weet uit goede bron dat Christiaan de laatste tijd werd opgejaagd en er zenuwachtig bij liep, dat kwam door enkel werkmakkers die hem het leven zuur maakte omdat hij kandidaat was om ploegbaas te worden. Was die bewuste ochtend van zijn ongeval allemaal geen opgezet spel? die 2 vatten, een volle en de andere leeg, toeval ? De ware toedracht zal nooit iemand te weten komen, dat heeft Christiaan mee in zijn graf genomen. Ik als moeder weet heel zeker dat ze met hem een hele flauwe grap hebben willen uithalen zodat hij bijna niets anders kon dan een vergissing maken. Die flauwe grap heeft hij met zijn leven moeten bekopen. Ik voel als moeder dat er heel wat fouten gemaakt zijn, niet alleen was het een vergissing van mijn zoon, neen, maar dat er een derde de dood van mijn zoon op zijn geweten heeft dat is zeker.
Punt acht: Vooral wijs ik de vinger naar Beneo: het is verdomd de grote bazen hun plicht om toe te zien dat alles 100% veilig is, het is hun zaak, zij staan in voor de veiligheid van hun werkvolk. Beneo, heeft op gebied van vaste regels en veiligheid te kort geschoten. Als het werkvolk niet meer weet wanneer zij nu echt veiligheidskledij moeten dragen is het ver gekomen. Ik dacht nog thans dat de grote bazen de regels op het gebied van veiligheid als prioriteit voor op stelde.
Punt negen: Waarom wij emotionelen schaden vragen. Na het ongeval van mijn zoon, zijn wij meer dan vier uur later verwittigd door zijn tweede vrouw. Beneo, had de politie van Leuven op de hoogte moeten brengen en dat die dan op hun beurt de ouders konden verwittigen. Het zit me heel hoog dat dat niet gebeurt is en dat maakt dat ik het rouwen niet kan afsluiten.
Punt tien: Wij zaten samen met familieleden in een wacht ruimde te wachten tot mijn zoon was op gebaart en zonder dat we het wisten zaten er drie afgevaardigde van Beneo. Zij zijn niet eens een hand komen geven, geen innige deelneming komen wensen, niets, het was of wij niet bestonden. De pers die bij ons een verslag kwam opnemen maande ons aan om een bezoekje te brengen aan Beneo om de plaats van het ongeval te gaan bezichtigen. Toen we daar aan kwamen werden we rond geleid naar de plaats waar het ongeval was gebeurd. Ook daar kregen we het gevoel dat we maar toeristen waren. Wat er toen door mij is heen gegaan kan ik met geen pen beschrijven. HIER IS MIJN ZOON DUS VERONGELUKT, HIER HEEFT MIJN ZOON MEER DAN VIJF UUR AFGEZIEN GELIJK EEN BEEST.
Punt elf: Ik heb op 13/ 04/ 2012 een brief geschreven naar Beneo- Remy hier enkele details: Wij hebben van jullie geen enkel telefoontje, geen enkel woord gehoord, wij als ouders bleven in de kou staan. Ik heb hun in grote letters geschreven: IK HEB GEEN ZOON MEER !! enz
Op 25 April kreeg ik een wederwoord van Beneo hier enkele zinnetjes uit de brief van Beneo: Het raakt ons heel diep om te vernemen en nogmaals te beseffen hoe groot uw verdriet is om het verlies van uw zoon. Het is dan ook zeer pijnlijk, maar terecht, om achteraf te moeten vaststellen dat we zo zijn tekort geschoten zijn in het bieden van een minimale ondersteuning, begrip en medeleven. Dit kunnen wij inderdaad niet ontkennen en het spijt ons ten zeerste.
Punt twaalf: Mijn zoon is nu Vier jaar dood en ondertussen zijn we twee keer in Leuven voor de Corectionele rechtbank van Leuven verschenen en op 26 Januari 2016 zijn we naar Brusssel het hof van beroep geweest. Ze blijven het maar rekken en nog maar rekken en dat allemaal omdat ze van overtuigd zijn dat zij er geen schuld aan treffen, maar dat het een menselijke fout zou zijn van mijn zoon. NEEN DUS! Dat zal ik blijven ontkennen. De Assuranse keert voor de weduwe een grote som uit. Voor emotionelen schaden eist de weduwe een enorm grote som geld van het fabriek waar mijn zoon heeft gewerkt. En de inwoonde moeder van de weduwe vraagt eveneens een emotionelen schade vergoeding want zo wordt beweerd dat ze een sterke band zou hebben opgebouwd gedurende een onder half jaar. Maar wat met de ouders van hun overleden kind? Wij hebben onze zoon 41 en een maand gekend en al die jaren lief en leed gedeeld. Wie zou hier emotionelen schade mogen vragen? Voor al de ouders van verongelukte kinderen zou er een wet moeten bestaan dat ook die ouders een emotionelen schaden mogen vragen in ons geval zou dat Beneo zijn. Wat mijn man betreft: hij heeft mijn zoon 7 jaar gekend, hij de stiefvader van Christiaan is zijn beste maatje kwijt, mijn man heeft op die zeven jaar een warm en stevige band opgebouwd, hij heeft evenzeer recht op emotionelen schaden.
Punt Dertien: Wij kwamen wekelijks samen, wij gingen vaak met heel de familie samen uit om leuke dingen te doen met de kinderen. Dat valt allemaal weg, dat is emotionele schade. Maar daar houdt niemand rekening mee. Wij hebben van niemand steun mogen ondervinden niet van het fabriek, niet van slachtofferhulp. Wij hebben met ons twee de kracht gevraagd aan onze zoon om ons hier door te slepen. Mijn moederhart zegt dat hij vermoord is. Wie dat op zijn geweten heeft zal nooit meer zijn rust vinden.
Wij vragen aan Beneo een emotionele schade vergoeding en dat zou pas een erkenning zijn voor de pijn en het verdriet die we hebben ondergaan in die vier jaar. En tot op de dag van vandaag zie we er nog van af. Een kind verliezen kan men nooit vervangen.
Als laatste wil ik er dit nog aan toevoegen: Dankzij mijn zoon zijn dood zijn de werkmakker van Beneo nu beter beschermt.
Lieve Neve
-----------------------------------------------------------------------------------------
Hoe zouden wij onze geliefde kunnen vergeten? Zij zijn een deel van ons leven geweest. Vooral een kind die je negen maanden onder je hart hebt gedragen is het dubbel zo pijnlijk om het door de een of ander ziekte of ongeval te moeten af geven. Het is alsof wij ons moeten schamen voor het verdriet dat wij leven lang meedragen. Het is een stukje puzzel dat ontbreekt en nooit meer kan worden op gevuld. Ik geef toe dat het verdriet na zoveel jaar niet meer zo intens is maar... me zou zonder schroom er moeten kunnen blijven over praten met familie, vriend of vriendin als men het verdriet even voelt opporrelen. Maar dan is er dat stemmetje in ons hart dat zegt: zullen we dat wel doen? Gaan ze weer niet denken: is ze er nu weer en vragen ze je: ben er nu nog altijd niet over heen, laat het rusten. Dan wordt ik in stilte boos om en tegelijk verdrietig, dan denk ik: het moest jou maar eens overkomen, wat zou jij dan doen? Als men honger krijgt moet men toch ook eten. Als men behoefte heeft om ons te ontspannen doen we dat toch ook. Er gaat niets boven een goede vertrouwens persoon die je bijstaat zonder je te veroordelen, naar je luistert en je af en toe zegt: gooi het er allemaal maar uit en... je mag gerust je hart uitstorten en tranen horen er bij. Er is geen medicament of zalfjes die de pijn kan weg nemen neen, maar een luisterend oor kan heel veel verdriet en pijn voorkomen en wegnemen. Lieve Neve mijn website www.websitelieveneve.be